27/3/2020
Διαταραγμένος ύπνος.
Οι σκέψεις πάνε κι έρχονται.
Τρώμε εφιάλτες. Ξερνάμε όνειρα.
Ξημέρωμα στην πόλη.
Απαγορευμένη ζωή.
Καταδικασμένη.
Είδα ένα όνειρο. Έβαλα λουρί σε μια παράξενη αράχνη.
Με κέλυφος. Χωρίς πόδια.
Έφτυνε ιστό σαν μαύρο καπνό.
Εγώ κι εσύ τριγυρνάγαμε στις ταράτσες της πόλης γιατί
μας απαγόρευαν να κυκλοφορούμε στους δρόμους.
Πάντα κυνηγημένοι.
Σαν να φταίμε που γεννηθήκαμε.
Σαν να φταίμε που θέλουμε να ζήσουμε.
Ο έρωτας υπάρχει πάντα.
Σαν μικρό παιδί που θέλει να το σκάσει.
Η δύναμη της αγάπης θα νικήσει.
Αρκεί να την αφήσουμε.
Disturbed sleep.
Thoughts come and go.
We eat nightmares.
We throw up dreams.
Early morning in the city.
Forbidden life.
Doomed.
I saw a dream.
I put a leash on a strange spider.
With shell. Without legs.
He spat out tissue like black smoke.
You and I to wander around the rooftops of the city
Because we were not allowed on the streets.
Always hunted.
As if we were to blame for being born.
As if it is our fault that we want to live.
Love always exists.
Like a child who wants to escape.
The power of love will prevail,
as long as we allow it.
